در انبار مواد غذایی بنیاد فانوس دریایی، لورا و نوه اش در حال برداشتن غذا برای خود و شوهر لورا، یک کهنه سرباز معلول است که در طول جنگ خلیج فارس جنگید.
"من از شوهرم مراقبت می کنم،" او توضیح می دهد. "من سالها EMT بودم، اما بعد ما او را گرفتیم و مجبور شدم بازنشسته شوم زیرا او نمی توانست از او مراقبت کند."
او در سپاه تفنگداران دریایی بود و اولین بار پس از اغاز جنگ در سال 91 به خلیج فارس رفت. زانوها، پشت و مچ پاهایش را به هم ریخته است، به علاوه [او مبتلا به PTSD تشخیص داده شده است.
اگر چه شوهرش تامین اجتماعی دریافت می کند، "ماکوپن غذا برای [نوه خود] دریافت نمی کنیم. ما درامد بسیار کمی داریم. ما همه چیز را خودمان انجام می دهیم. انها میگویند ما بیش از حد کمک میکنیم، اما هیچ کاری نمیکنیم.
به ویژه در مواجهه با پاندمی در حال انجام، لورا و خانواده اش از این فرصت برای تکیه بر کمک بنیاد فانوس دریایی قدردانی کرده اند.
سخت است، بسیار سخت است. با کووید، و تلاش برای رسیدن به چیزهایی برای او و انجام اموزش در خانه از طریق کامپیوتر. ما برای ناهار یا هر چیز دیگری کمک نگرفتیم. پس کمک میکنه ما بدون فانوس دریایی نمیتوانستیم این کار را انجام دهیم.»
او ادامه می دهد: "فانوس دریایی تنها چیزی است که ما را نجات می دهد و ما جن را از قبل از تولدش می شناسیم، بنابراین جن ما را تا انجا که می تواند قلاب می کند. اون برامون یه کوله پشتی پر از لوازم مدرسه و اینجور چیزا گرفت بدون این کمک، نه، ما نمیتوانستیم این کار را انجام دهیم.»
لورا، خودش به مدت پانزده سال قبل از اینکه نوه اش را به فرزندی قبول کند، داوطلب این انبار بود، به ویژه برای محصولات تازه ای که در انباری دریافت می کند، ارزش قائل است.
ما گوشت را می خوریم. گوشت و محصولات لبنی. زیرا انها گران ترین در فروشگاه هستند. گوشت و محصولات لبنی. و البته، برای او، میوه ها، سبزیجات، هر چیزی شبیه به ان. انها را به شیرینی ترجیح میدهد.»
لورا بر قدردانی خود از اهدا کنندگان و داوطلبانی که توزیع هایی مانند این را ممکن می سازند تاکید می کند - "ما بدون انها نمی توانستیم ان را انجام دهیم."